محمدرضا ارشادی فر متولد 1348، لیسانس مهندسی برق و قدرت و از ورزشکاران پینگ‌پونگ خراسان شمالی و از اهالی شهرستان شیروان است و سال‌های زیادی عضو تیم ملی جانبازان و معلولین در رشته تنیس روی میز یا همان پینگ‌پونگ بوده است.
از دنیای ورزشی خود بگویید؟
از بچگی با پینگ‌پونگ و ورزش عجین بودم، در سنین پایین براثر حادثه‌ای معلول شدم؛ در سال‌های 68 لغایت 72 زمانی که دانشجو بودم مقام‌هایی در سطح کشور و رقابت‌های کارگران و دانشجویان کسب کردم که در مسابقات با افراد سالم بوده است.
پا به سن که گذاشتم ورزشم را در بخش جانبازان و معلولین ادامه دادم و هم در سطح سالم‌ها و هم در سطح جانبازان و معلولین مدال دارم.
قبل از اینکه وارد تیم ملی بشوم مقام کارگران کشوری و مقام قهرمانی دانشجویان کشور را در چندین دوره در رقابت با سالم‌ها کسب کردم و در بخش جانبازان و معلولین به عضویت تیم ملی درآمدم.
چه مقام‌ها و عنوان‌هایی کسب کردید؟
بیش از 10 عنوان قهرمانی کشور و در سطح بین‌المللی 7 مدال آسیایی و جهانی دارم، سومی آسیا، قهرمانی کشورهای همبستگی اسلامی و قهرمانی کشورهای غرب آسیا را کسب کرده‌ام.
چرا از حضور در المپیک 2016 برزیل بازماندید؟
قبل از المپیک 2016 برزیل که خیلی مهم بود و آخرین مسابقه برای کسب سهمیه پارالمپیک محسوب می‌شد به ورزشکار نماینده رژیم صهیونیستی برخوردم و به خاطر سیاست‌های جمهوری اسلامی ایران و اعتقادی که داریم، به خاطر حفظ خون شهدا و آرمان‌هایمان و دفاع از مظلومیت مردم فلسطین با ورزشکار اسرائیلی مسابقه ندادم و از سهمیه پارالمپیک بازماندم.
اگر به اسرائیل نمی‌خوردم شانسم برای دریافت سهمیه المپیک خیلی بیشتر بود البته افتخار می‌کنم و اگر چند بار دیگر این اتفاق بیفتد رفتار من همین خواهد بود و از مردم فلسطین حمایت می‌کنیم.
سقف آرزوی هر ورزشکاری مدال المپیک و پارالمپیک است ولی من به خاطر عدم رویارویی با نماینده رژیم صهیونیستی از اعزام به پارالمپیک بازماندم و آمدم کشور و از دست مقام معظم رهبری و سردار نقدی فرمانده آن زمان بسیج کشور و نماینده حماس در تهران، لوح تقدیر گرفتم و لوح پهلوانی و جوانمردی به بنده عطا کردند که مایه افتخار و مباهاتم است اما متأسفانه در استان و شهر خودم غریب بودم و هیچ‌کس چیزی نگفت لذا خیلی دلگیر شدم.
کار من بی‌ارزش شده بود و در خراسان شمالی مورد استقبال و تجلیل قرار نگرفتم؛ من به‌عنوان یک سرباز فرهنگی در جبهه ورزش چنین کاری کرده و متأسفانه خبری نشد و این مسائل باعث شد تا انگیزه‌ام تحلیل رود و بعدازاین مسابقات در هیچ تورنمنت بین‌المللی شرکت نکردم.
مصدومیت من بیشتر روحی بود و مصدومیت جسمی‌ام نیز مزید بر علت شد و انگیزه من کلاً رفت و در یک سال اخیر فعالیتی در تیم ملی نداشتم و به‌تازگی تمریناتم را آغاز کردم.
مربیگری هم می‌کنید؟
داوری ملی و مربیگری بین‌المللی دارم و از یک سال پیش کار مربیگری را با جدیت بیشتری آغاز کردم و اکثراً در مسابقات سطح کشور داوری می‌کنم.
عضو کمیته جانبازان و معلولین و مسئول انجمن تنیس روی میز جانبازان و معلولین استان نیز هستم و خودم حدود 50 شاگرد هم در بخش سالم‌ها و هم در بخش جانبازان معلولین دارم و پیشرفت‌های خوبی داشتیم مثلاً دخترهای ناشنوای مدارس آموزش‌وپرورش که مقام سوم کشوری را برای استان به ارمغان آوردند از بچه‌های شیروان و شاگردان بنده بودند و همچنین سال گذشته شاگردان من در رده جوانان عازم امارات شدند و مقام‌های اول و دوم را کسب کردند.
چرا در بازی‌های پار آسیایی از خراسان شمالی نماینده نداشتیم؟
خراسان شمالی هنوز نوپاست و امکانات کافی پینگ‌پونگ را ندارد و هنوز نسبت به استان‌های دیگر عقب است و زیرساخت‌های مناسبی ندارد.
از میز پینگ‌پونگ گرفته تا راکد پینگ‌پونگ که قیمت بالایی دارد، مربی آموزش‌دهنده خیلی کم داریم، رباط توپ انداز نداریم، سالن تخصصی مناسب نداریم و به عبارتی امکانات مناسب نداریم.
حضور داشتن یا نداشتن ورزشکارها در تورنمنت‌های بین‌المللی علت‌های مختلفی ممکن است داشته باشد و که گاها علاوه بر مصدومیت، بی‌انگیزگی است و این سؤال همیشه همراه ورزشکارانی مثل من است که آخرش که چی؟ وقتی حمایتی نه مادی و نه معنوی نمی‌شود!
خراسان شمالی در این حد نیست و اگر بخواهیم نماینده در مجمع بین‌المللی داشته باشد و بایستی در ابتدا زیرساخت‌ها را مهیا کنیم و چند سال باقدرت کارکنیم و بعد از چند سال نتیجه مطلوب حاصل می‌شود.
ابزار و زیرساخت می‌خواهیم و بایستی استعدادیابی کنیم و مجبوریم برویم سمت بهزیستی؛ هرچقدر بتوانیم استعدادهایی کشف کنیم که آن پارامترهای فیزیکی برای ورزش پینگ‌پونگ را داشته باشد و آن‌ها را جذب کنیم دستمان جلوتر است و در اینجا مربی‌ها نقش مهمی دارند اولاً در جذب ورزشکار و سپس هدایت ورزشکار به سمت رشته‌ای که مستعد آن است و در این خصوص به کمک اداره ورزش، بهزیستی و اداره جانبازان نیاز داریم.
در سال چند مسابقه برون‌مرزی اعزام می‌شوید؟/ هزینه‌های اعزام؟
نیاز است رنکینگ داشته باشیم یعنی من باید در تورنمنت‌های آزاد، بین‌المللی و مسابقات منطقه‌ای شرکت کنم که رنکینگ و امتیازم بالا برود و حتی اگر قهرمان جهان هم باشم اما در چند مسابقه شرکت نکنم خودبه‌خود رنکینگم پایین می‌آید و در قرعه‌کشی با رقبای سخت در یک گروه قرار می‌گیرم.
خودم بایستی هزینه شرکت در مسابقات را بدهم و خودم هم ندارم و باید یا اسپانسر داشته باشم یا دولت حمایتم کند و برای همین چند مسابقه بین‌المللی هم که رفتم برای هر مسابقه‌ای 10 میلیون تومان از جیب شخصی‌ام هزینه کردم و دیگر ندارم و کسی که برای کشور و استان افتخار می‌آفریند باید حمایت شود تا بتواند در مسابقات مختلف شرکت کند و رنکینگش بالا برود و در کوران مسابقات قرار بگیرد.
فدراسیون بودجه ندارد ورزشکاران را به همه مسابقات اعزام کند و درنهایت به یک مسابقات رسمی اعزام می‌کند و بقیه را باید با هزینه خودم بروم لذا نیاز دارم حمایت بشوم هم مادی و هم معنوی، یک اسپانسر قوی نیاز است که بدون دغدغه بتوانم تمرین کنم.
از مشکلات بگویید؟
بیشتر مشکل ما ورزشکارها شغل است و من در حال حاضر بیکارم، مسئله دوم بحث حمایت مالی است تا بتوانیم با خیالی آسوده خوب تمرین کنیم و انگیزه داشته باشیم.
یک جلسه با حضور مصوبین امر و ورزشکاران بین‌المللی گذاشته شود تا ببینیم ورزشکارانی که مقام‌های بین‌المللی و آسیایی دارند بیشتر مشکلاتشان چیست و چه‌کار می‌شود برایشان انجام داد و یا چرا در این تورنمنت بین‌المللی موفق نشد یا شد و یک جلسه هم‌اندیشی داشته باشیم تا درنهایت بتوانیم در سطح بین‌المللی و آسیایی حرف‌هایی برای گفتن داشته باشیم.
برای بحث اشتغال نیز خودم به‌شخصه بسیار پیگیری کردم اما نتیجه‌ای حاصل نشد و تنها چیزی که گفتند اینکه تو می‌توانی بدون کنکور تحصیلات تکمیلی داشته باشی.
در حال حاضر بیکارم و فقط کار مربیگری و آموزش بچه‌ها را انجام می‌دهم و این کار را نیز از روی عشق و علاقه‌ای که دارم انجام می‌دهم و خاک پینگ‌پونگ را خوردم.
برگردید ورزش حرفه‌ای را انتخاب می‌کنید؟
ورزش اگر در کنار کار و تحصیل پیگیری شود برای سلامتی خوب است اما ورزش قهرمانی و حرفه‌ای را خیر انتخاب نمی‌کردم.
ولی بازهم گاهی اوقات مردم لطف دارند و ورزش باعث می‌شود انسان احترامی خاص و شأن اجتماعی داشته باشد.
ازیک‌طرف مردم ما را تشویق می‌کنند و از طرف دیگر مشکلات ما را که می‌شنوند افسوس می‌خورند.
من برای همین مسابقات آسیایی 20 کیلو وزن کم کردم، به خاطر کسب مدال و به خاطر رقبای جوانم 6 ماه کامل بدن‌سازی، دو، کوهنوردی، استخر و طناب می‌زدم و طوری وزن کم کردم که صورتم چروک افتاده بود و هرکسی من را می‌دید تعجب می‌کرد و خیلی‌ها فکر می‌کردند مریض شدم.
فقط به عشق مملکتم و کسب عنوان در مسابقات آسیایی این رنج و سختی را تحمل کردم که موفق شدیم به‌صورت تیمی در آسیا اول شویم و مقام سوم انفرادی هم به دست آوردم.
در انتها امیدوارم قدر ورزشکاران و افتخارآفرینان بین‌المللی بیشتری دانسته شود و مصوبین امر از حمایت مادی و معنوی خود دریغ نکنند و به‌ویژه در بحث شغل با جدیت بیشتری پیگیر احوال ورزشکاران حرفه‌ای باشند.