« یاعلی » بگو و برخیز ...

خدا رحمت کند پدرها و مادرها را، خداوند متعال مي فرمايد درجه استادان و معلمان را که به ما آموختند دست به زانو بگيريم و يا علي بگوييم و برخيزيم، خداوند کلام آن شاعر عزيز را به خط نور جاودانه کند که خواند در مکتب ما کوچک کسي است که يا علي نگفته باشد، ما اما ، به برکت ايمان پدر و مادرهايمان، به يمن تعليم استادان مان آموخته ايم به يا علي «برخاستن» را و خدا کند بياموزيم «خواستن» را نيز، چه اين «خواستن» است که به آن «برخاستن» جهت مي دهد و الا خيلي برخاستن ها و حتي رفتن ها آدم را از هدف دور مي کند.

برخاستن و رفتن زماني ارزش پيدا مي کند که در پي خواستني علي‌وار باشد. اين برخاستن به قد کشيدن و رشيدشدن و به سعادت رسيدن منتهي مي شود. آن وقت مي شويم قومي که کودکان مان هم بزرگند و از امتي که عالمانش به فرموده رسول ا... (ص) از انبياي بني اسرائيل افضل اند، جز اين انتظار نيست.

آري، ما «مي توانيم» بزرگ شويم مي توانيم جهان را به بزرگي برسانيم اگر ، قدم جاي پاي مردي بگذاريم که دنيا برايش از کهنه کفش پروصله اي کم ارزش تر است مگر آن که حقي را احيا کند. اگر رفتارمان را به مردي فراز کنيم، که دست دراز برادر را، براي اندکي فزونخواهي، به هرم آتش پاسخ مي دهد.

اگر شانه هامان بوي هميان همت بگيرد. همياني که او در چهارده قرن پيش به شانه مي کشيد و کوفه را، کوچه به کوچه مي رفت و در خانه نيازمندان را مي زد تا مبادا کسي گرسنه بماند، اگر امروز، دست هامان «غيرت» دستگيري داشته باشد از بر زمين ماندگان. اگر به فکر سفره هاي خالي و دل هاي پر و نگاه هاي به غم گشوده باشيم.

آري بزرگ مي شويم، اگر کلام مان عطر حکمت هاي نهج البلاغه بگيرد، اگر به فصل نيايش و معرفت خواني، همنواي کميل شويم، اگر ... ما بزرگ مي شويم و در بزرگي به جاودانگي مي رسيم«اگر» خود را با کاروان مولا علي(ع) همراه کنيم و در همه فرازها و فرودها، بر بيعت با مولا، بي لحظه اي ترديد قدم برداريم که همراهي با او، هم دستگيري از نيازمندان را دارد و هم دست بري فزون خواهان را ...

هم ذوالفقار را دارد، هم مذاکره را. هم فرياد را دارد، هم سکوت را. همراهي با مولا، آدمي را در پهنه تاريخ چند وجهي بار مي آورد تا در هيچ آوردگاهي بي نقشه راه نماند پس در شناخت مولا بايد به همه جنبه هاي شخصيتي آن بزرگ نگريست و کوشيد با او همراه شد و الا همراهي تنها در کوچه گردي ها و دست گيري ها، همه علي را به ما نمي شناساند و يا فقط علي (ع) را ذوالفقار به دست در جنگ ديدن هم آدمي را از معرفت تام و تمام باز مي دارد.

امام علي را بايد شناخت در همه ابعاد و از قضا ترازويي که مي گويند در قيامت به مسئوليت امام علي (ع) برپاست سنگ هاي سنجش‌اش ابعاد شخصيتي خود امام است. الگويي تام که خداوند مي گذارد و اعمال ما را با او مي سنجد و هر اندازه که شبيه او باشيم در بندگي برنده ايم و هرچه در هر شاخص از او دور باشيم، رفوزه ايم.

پس در اين زمان که ملک و ملکوت به ياد علي، جان جوان مي کند، ما هم دوباره خود را به راهي برسانيم که با گام هاي امام علي (ع) آغاز مي شود...

* غلامرضا بنی اسدی