به گزارش تابناک هرمزگان، در زمان جنگ تحمیلی بسیاری از فرماندهان لشکر و بزرگان گمنام که بیشتر هشت سال دفاع مقدّس را در خطوط مقدّم سپری کرده بودند را نمیشد از لباس و موقعیّت مکانی و یا همراهانشان تشخیص داد، گاهی فرمانده لشکری را با یک بسیجی گمنام و ساده اشتباه میگرفتند.
اگر چه که همان بسیجیان گمنام بسیار بزرگوارتر و کآرامدتر و مفیدتر از بسیاری از مسئولان فعلی بودند و هستند، فرماندهی لشکر درخلوص و سادهزیستی و افتادگی مولایش علی(ع) را الگو قرار میداد و ظاهر و باطنش علوی بود.
بسیاری از آن بزرگواران هیچگاه از خطوط مقدّم برنگشتند و از همان جا به معراج رفتند و جاودانه شدند....
امروزه افرادی را در اطرافمان میبینیم که بزرگی را در نخوت، تکبّر و جداسازی خود از دیگران میپندارند.
مثلاً پزشکی که ریاست دانشگاه را هم به عهده گرفته است از سالها قبل دارای پارکینگ اختصاصی در بیمارستان میباشد و در حالی که اغلب پزشکان و پرستاران فاقد مکان مشخصّی برای گذاشتن اتومبیل خود میباشند ایشان حتّی زمانی که در مرخصّی به سر میبرند ورودی پارکینگشان در بیمارستان قفل و زنجیر داشته و برای دیگران غیر قابل استفاده و مسدود میباشد.
حتّی زمانی که ایشان در استان نباشند پارکینگشان قفل و زنجیر شده و بسته است در حالیکه همکارانشان اتومبیل خود را در زیر آفتاب پارک کردهاند.
ورودی بخش مربوط به ایشان منحصراً دارای کُد مشخص و برای ورود باید حتماً توسط نگهبان و یا از داخل درب ورودی باز شود درحالیکه بخشهای دیگر بیمارستان این امکان را ندارند.
ولی آیا به راستی با این اقدامات در مسیر علوی شدن گام بر میداریم!
مدیری که خود را تافتهی جدا بافته بداند کم کم از مردم فاصله گرفته و این فاصله موجب میگردد تا درد و رنج مردم را درک نکند.
مولای ما علی(ع) با مردم و در میان مردم زندگی میکردند ، محافظ و چاپلوس در اطراف خود جمع نمیکردند، شبانه و در خفا به خانوادههای فقیر و مستمند سر زده و کمک میکردند.
ذرّهای از بیتالمال را خرج خود و اطرافیانش نمیکرد و زمانی که برادر نابینایش عقیل درخواست نا به جا و اضافهای از بیت المال داشت آتش داغ در کف دست او گذاشت.
مدیر محترمی که رسماً دو روز از معارفهاش نگذشته ولی در طی هفتهی گذشته فیلم و عکس فراوانی از ایشان منتشر گردیده آیا واقعاً به قصد نمایش و مطرح شدن اینکارها را انجام میدهند یا به قصد خدمت کردن مسئله اینجاست؟!
آیا بازدید از بیمارستان یا عیادت از بیماران به مناسبت هفتهی سلامت حتماً باید با حضور فیلمبردار و عکّاس و اطرافیان فراوان و حَشم و خَدم باشد!؟
و آیا در چنین بازدیدهایی بیماران و همراهانشان و پرسنل میتوانند و یا این امکان را دارند که حرف دلشان را بزنند؟
یا شما با حضور فیلمبردار و عکّاس و اطرافیان فراوان اصلاً حرف دیگران به گوشتان میرسد؟
آیا اهدای گل به کودکی خردسال و بیمار کاری کلیشهای و نمایشی نیست؟
از قدیم گفتهاند سالی که نکوست از بهارش پیداست....
اگر خدا بخواهد و بندهاش در راه او و مردم گام بردارد او را چنان بزرگ و عزیز میگرداند که از یک رزمندهی ساده و بینام و نشان الگویی ابدی و جاودانه میسازد، ولی اگر از خدا و مردم فاصله گرفتیم به زور فیلم و عکس و تبلیغات در فضای مجازی به جایی نمیرسیم، کاش به جای تلاش در مسیر مطرح شدن و مهم شدن در مسیر مفید بودن گام بر داریم.
انتهای پیام/*