قصه پرغصه اعزام به مسابقات

منابع مالی نیست آنقدر که اعزام به مسابقات همیشه دغدغه هیئت های ورزشی بوده است. این که چگونه اعزام کنند و گاهی حتی چگونه هزینه خورد و خوراک و اسکان را تهیه کنند.در مسیر رسیدن به اسپانسر هم که آن قدر نا امید هستند که بعد از نه شنیدن از یکی، دو نفر دیگر برای شان نه شنیدن سخت می شود و به سراغ بقیه نمی روند. بقیه ای که شاید به دیگر هیئت ها نه گفته اند.خلاصه قصه اعزام به مسابقات پر از غصه است.اعزام ها و مقام هایی که خیلی زود تبدیل می شود به برگ زرین کارنامه هیئت ها و ادارات ورزش شهرستان ها و در نهایت اداره کل ورزش و جوانان استان.هر چقدر اعزام ها بیشتر باشد خوشحالی برای زرین کردن این کارنامه هم بیشتر است.حالا در این میان بماند که این برگ زرین گاهی با درد رقم می خورد.باید حق هم داد... باید این جمله را هزار بار نوشت: «در ورزش پول نیست».وقتی پول نیست راحت ترین راه خانواده ها هستند، خانواده هایی که با هزار امید فرزندان شان را وارد یک رشته ورزشی می کنند. پای تمام دوری ها و سختی  ها می ایستند و در نهایت پای هزینه های اعزام و خورد و خوراک  بچه های شان به رقابت های ورزشی هم می ایستند.بعضی ها بعد از چند مسابقه قید ورزش کردن را برای فرزندان شان می زنند و بعضی ها تا پای جان پای عشق فرزندان شان می ایستند.این جا ورزش کردن بیشتر درد دارد، وقتی حتی وسیله نقلیه برای رفت و آمد تیم ها به رقابت های ورزشی به سختی تأمین می شود.اگر شهرداری وسیله نقلیه در اختیار نگذارد دیگر از هیچ نهادی نمی توان توقع همکاری داشت.با قوانین جدید هم ون و وسایل نقلیه اداره کل ورزش و جوانان استان و شهرستان ها می تواند خاک بخورد ولی حق بردن و آوردن تیم ها را به مسابقات ورزشی ندارد و آن جاست که کدام دیوار کوتاه تر از دیوار خانواده هایی که جان و دل شان به پیشرفت فرزندان شان گره خورده است پیدا می شود؟یادمان نرفته که ورزشکاران مقام آور استان هم از نبود هزینه اعزام به رقابت ها گلایه های زیادی کرده اند و انگار چه مقام آور باشی و افتخار یک استان و چه تازه برای تجربه مسابقات پا به میدان گذاشته باشی باز هم برای حضور در رقابت ها باید هزینه کنی. از امیر حسین محمدی گرفته تا علی اصغر مجرد و بسیاری از نام آوران ورزش استان با جیب خودشان افتخار کسب کردند.سمیه وحدانی بازیکن تیم هندبال استان از آن علاقه مندانی است که حاضر است هزینه کند ولی در رشته ورزشی اش پیشرفت کند ولی به هر حال فشار هزینه ها او را هم اذیت می کند.وی می گوید: تمام هزینه ها شخصی است و مثلا از بچه هایی که به مسابقات کشوری شاهرود رفتند نفری 50 هزار تومان گرفته شده است.وی بیان می کند: مسابقه های لیگ های استانی هم که در حال برگزاری است برای شهرهای دیگر هزینه رفت و آمد و تغذیه با خود بچه هاست.وی یادآور می شود: برای علاقه و اشتیاق است که بچه ها حضور دارند.«دانیال طالب زاده» نیز یکی از ورزشکاران تیراندازی با کمان است که سال هاست با هزینه شخصی خودش در رقابت های ورزشی شرکت می کند.او از این که آنقدر بزرگ شده که خودش منبع درآمد داشته باشد و از پدر و مادرش هزینه رقابت هایش را نگیرد خوشحال است و خیلی کوتاه و واضح و با لبخند به سوال مان این گونه پاسخ می دهد: همیشه بین 400 تا 600 هزار تومان برای حضور در  مسابقات هزینه کرده ام و هیچ منبع مالی هم از من حمایت نکرده است و هیئت هم هیچ زمانی، نه در گذشته و نه حالا، نه هزینه ای کرده و نه حالم را برای اعزام ها پرسیده است و تمام مبلغ رفت و آمد و اسکان و خورد و خوراک را شخصا پرداخت کرده ام.مربی تیم شمشیربازی بانوان استان نیز می گوید: فعلا که در شمشیربازی چندین باری که بچه ها را اعزام کردیم با هزینه ای بوده که خانواده ها پرداخت کردند و حامی مالی نتوانستیم پیدا کنیم.الناز احدی می افزاید: هیئت مقداری هزینه می کند ولی به قدری نیست که بتوان تیم را اعزام کرد و خانواده ها اگر هزینه نکنند این اعزام ها انجام نمی شود.مربی تیم بسکتبال استان با استقبال از این موضوع می گوید: ما مربی ها همه رایگان در تمرینات استان و اعزام ها حضور داریم و هزینه خورد و خوراک در راه با بچه ها است و وسیله رفت و آمد را هیئت می دهد.مهشید صدارتی که سال هاست در بسکتبال خراسان شمالی حضوری فعال دارد، اظهار می دارد: خدا را شکر معمولا هزینه خود مسابقات مثل اسکان و تغذیه با میزبان بوده است.مربی تیم والیبال استان نیز می گوید: برای مسابقات کشوری هزینه را همیشه تمام و کمال هیئت پرداخت کرده است ولی برای مسابقات داخل شهر و استان خودمان اسپانسر پیدا می کنیم.طاهره اکرمی می افزاید: امسال هم تیم نوجوانان و هم تیم امید در بخش بانوان با هزینه هیئت اعزام شدند.روژا طالب زاده مربی تنیس استان نیز می گوید: ما فعلا به مسابقه اعزام نمی شویم و بچه ها در حد مسابقه کشوری نیستند که ببینیم چگونه اعزام می شوند.نایب رئیس هیئت تیراندازی استان در این باره می گوید: حدود 4 سال است بعد از پایان لیگ، تیراندازان خانم استان برای اعزام به مسابقات قهرمانی کشور و سلاح های زمستانه با هزینه شخصی به مسابقات اعزام شده اند و خود من هم در 2 مسابقه با هزینه خودم همراه شان بودم.بهاره مرتضوی می افزاید: حتی هزینه سرپرست برای اعزام هم نداشتیم و در 2 سال قبل که نتوانستم با هزینه خودم تیم را همراهی کنم تعداد اعزام ها به دو نفر رسید چرا که بحث هزینه ای که والدین باید پرداخت کنند یک سوی قضیه است و هزینه فردی را که به عنوان سرپرست تیم اعزام می شود هم هیئت نداده و فردی هم قبول مسئولیت نکرده است.وی بیان می کند: البته هیئت همیشه دست خالی بودن را بهانه کرده ولی من فکر می کنم اولویت در هزینه ها و مدیریت صحیح می تواند تا حدی این مشکل را حل کند.وی اظهار می دارد: تیراندازان بعد از گذراندن کلاس های مقدماتی و تکمیلی و این همه مسابقه استانی نیاز به حضور و کسب تجربه در میادین کشوری دارند و این وظیفه ماست نه هزینه غیر ضروری.وی ادامه می دهد: البته در بخش آقایان معمولا مسابقات استانی هم علاقه مند ندارد چه برسد به رقابت های کشوری.دبیر هیئت دو و میدانی استان نیز می گوید: خدا را شکر تا الان هیچ گونه هزینه ای از بچه ها نگرفتیم و یا هیئت استان به شهرستان کمک کرده و یا اسپانسر علاقه مند به دو و میدانی سبک سازان شرق استان از ما حمایت کرده است که این خود باعث شده برای اعزام ها مشکلی نداشته باشیم.رئیس هیئت کوهنوردی  و صعودهای ورزشی نیز از این موضوع گلایه مند است. حسین بهمنیار  می گوید: به طور معمول در مسابقات 50 تا 80 در صد هزینه را هیئت سعی می کند تأمین کند و بقیه اش را خود ورزشکار می پردازد و در مواردی هم بوده که نتوانستیم حتی ذره ای به ورزشکار کمک کنیم و تمام هزینه ها را ورزشکار و یا خانواده اش پرداخت کرده است.وی می افزاید: راه حل این مشکل به عقیده من برنامه ریزی مدیران استانی برای ورود اسپانسر به ورزش است که باید با پیگیری اداره کل ورزش و ورود استاندار و همکاری همه دستگاه های اجرایی استان انجام و موضوع کارشناسانه حل شود.وی بیان می کند: پول دولتی هم مسکنی است که کوتاه مدت جواب خواهد داد و همه ورزشکاران از این موضوع رنج می برند و به طور حتم در علاقه و انگیزه ورزشکاران و خانواده ها تأثیری سوء دارد.وی اظهار می دارد: البته در شرایطی که صنعت و تجارت ما حال خوبی ندارد، انتظار کمک آن ها به ورزش را نمی توان داشت و تا زمانی که ورزش ما حرفه ای نشود مشکل ورزش برطرف نمی شود.وی یادآور می شود: ورزشکار ما در کنار قهرمان شدن دغدغه معیشت هم دارد و این دو با هم جمع نمی شود و حرفه ای شدن زمانی انجام می شود که ورزشکار از طریق ورزش  کسب درآمد کند نه این که شغل دیگری هم داشته باشد و در کنارش ورزش کند./روزنامه خراسان شمالی