چند سالی است که به همت مدیران سابق اداره سازمان حفاظت محیط زیست، بخشی از پارک باباامان، محل زندگی گونه هایی از حیات وحش شده که مورد استقبال بازدید کنندگان قرار می گیرد.
اما آن چه از صبح شنبه 20 شهریور به گوش می رسد، بروز بیماری شناخته شده ای
با نام طاعون نشخوارکنندگی است که ظاهرا از اوایل تابستان 95 بر دامنه سبز
زیستگاه باباامان خیمه زده است و با مرگی خاموش، ادامه زیستن را از این
غزالان خوش خط و خال طبیعت خراسان شمالی دریغ می کند. هر چند خبرهای رسمی
حکایت از شیوع این بیماری از تاریخ 10شهریور را دارد!
ظاهرا آمارها و تعداد به خاک سپردگان دقیق است اما توجیه، برای مرگ این همه موجود بی آزار، دل ها را می آزارد. شاید نقدینگی نبوده و شاید دارو و درمانگر، دور از دسترس!
در حالی که این پارک تنها 10 کیلومتر با مرکز شهر بجنورد فاصله دارد. موارد مبهمی هم وجود دارد که تا این لحظه پاسخی داده نشده است. این که نظارت سازمان امور دامپزشکی بر نقل و انتقال این گونه ها بین پارک و دیگر مراکز تا چه اندازه بوده است؟
آن چه تا این لحظه اتفاق افتاده، گویای این حقیقت است که راز مرگ خاموش آن ها، از تیررس مطبوعات و روزنامه های شهرمان هم پنهان مانده است!
اما اگر طی یک روز کاری، محیط بانان زحمتکش سازمان می توانستند 40 شکارچی متخلف را در حین اقدام به شکار دستگیر نمایند و رسانه ها و مطبوعات، اقبالی به خبر مزبور نشان نمی دادند، چه اتفاقی می افتاد؟ مدیران سازمان چه عکس العملی نشان می دادند؟ و یا اگر فقط یک محیط بان، برای شکار غیر مجاز با شکارچی همراهی کند، چه پیش خواهد آمد! و خطایی که گاه برخی دامداران با احشام خود در ورود به مناطق قرق انجام می دهند.
برای علاقمندان و فعالان اجتماعی در عرصه حفظ محیط زیست هیچ پاسخی نداریم جز آن که به ایشان تسلیت بگوییم. به دوستانی هم چون استاد اسماعیل کهرم و ناصر کرمی که دغدغه ای جز حفظ محیط زیست و حیات وحش کشور ندارند. به خانواده های ارجمند محیط بانانی که خون پدرانشان برای حفاظت از حیات وحش میهنمان، به وسیله شکارچیان متخلف بر زمین ریخته شده است.
گمان می رود با این شیوه مدیریت حراست و مواظبت از یادگاران هزاران ساله، عاقبت روزی فرا خواهد رسید که تنها به مستندهای به جا مانده چند دهه پیش و خواندن سفر نامه دوم ناصرالدین شاه قاجار دل خوش کنیم که با وارد شدن به محدوده بجنورد از مسیر جاجرم، زیباترین صحنه های طبیعت زنده آن حدود را به تصویر کشیده و از تنوع بی شمار گونه های حیات وحش یاد کرده است. تا آن جا که، ملتزمین رکابش، با پرتاب سنگ پرندگان را شکار می کردند!
از: احسان حصاری مقدم فعال اجتماعی و محیط زیستی -
ظاهرا آمارها و تعداد به خاک سپردگان دقیق است اما توجیه، برای مرگ این همه موجود بی آزار، دل ها را می آزارد. شاید نقدینگی نبوده و شاید دارو و درمانگر، دور از دسترس!
در حالی که این پارک تنها 10 کیلومتر با مرکز شهر بجنورد فاصله دارد. موارد مبهمی هم وجود دارد که تا این لحظه پاسخی داده نشده است. این که نظارت سازمان امور دامپزشکی بر نقل و انتقال این گونه ها بین پارک و دیگر مراکز تا چه اندازه بوده است؟
آن چه تا این لحظه اتفاق افتاده، گویای این حقیقت است که راز مرگ خاموش آن ها، از تیررس مطبوعات و روزنامه های شهرمان هم پنهان مانده است!
اما اگر طی یک روز کاری، محیط بانان زحمتکش سازمان می توانستند 40 شکارچی متخلف را در حین اقدام به شکار دستگیر نمایند و رسانه ها و مطبوعات، اقبالی به خبر مزبور نشان نمی دادند، چه اتفاقی می افتاد؟ مدیران سازمان چه عکس العملی نشان می دادند؟ و یا اگر فقط یک محیط بان، برای شکار غیر مجاز با شکارچی همراهی کند، چه پیش خواهد آمد! و خطایی که گاه برخی دامداران با احشام خود در ورود به مناطق قرق انجام می دهند.
برای علاقمندان و فعالان اجتماعی در عرصه حفظ محیط زیست هیچ پاسخی نداریم جز آن که به ایشان تسلیت بگوییم. به دوستانی هم چون استاد اسماعیل کهرم و ناصر کرمی که دغدغه ای جز حفظ محیط زیست و حیات وحش کشور ندارند. به خانواده های ارجمند محیط بانانی که خون پدرانشان برای حفاظت از حیات وحش میهنمان، به وسیله شکارچیان متخلف بر زمین ریخته شده است.
گمان می رود با این شیوه مدیریت حراست و مواظبت از یادگاران هزاران ساله، عاقبت روزی فرا خواهد رسید که تنها به مستندهای به جا مانده چند دهه پیش و خواندن سفر نامه دوم ناصرالدین شاه قاجار دل خوش کنیم که با وارد شدن به محدوده بجنورد از مسیر جاجرم، زیباترین صحنه های طبیعت زنده آن حدود را به تصویر کشیده و از تنوع بی شمار گونه های حیات وحش یاد کرده است. تا آن جا که، ملتزمین رکابش، با پرتاب سنگ پرندگان را شکار می کردند!
از: احسان حصاری مقدم فعال اجتماعی و محیط زیستی -
منبع: ايرنا